03.07.2013'ü doğacağın sabaha bağlayan gece bana bitmek bilmedi.Seni ertesi gün kucağıma alacağım hayali,heyecanı beni uyutmadı ve o kadar mutluydum ki içimde kendim için 1 gram korku endişe taşımadım canım oğlum.Kendimi hazırladım,tüm psikolojim sana sağlıkla sahip olacağıma kilitlenmişti.Ameliyathaneye giderken beni merak eden başta baban ( ki baban ben seni doğuracakken o tüm heyecanıyla 9 doğuruyordu ve ben bunun çok farkındaydım),anneannen,deden,teyzen,halaların,babaannen,deden,amcan,Esra teyzen,Hasan amcan,Armağan amcan ve yanımızda bedenen olamayıp ruhen olan tüm yakınlarımıza el salladım ve içimden dedim ki ''merak etmeyin oğlumla geri geliyoruz az sonra'' :)
Herşey çok yolunda gitti çok şükür.Belimden yapılan iğne ile sinire ulaşmak çok kısa sürdü.Anestezi uzmanımız önüme perdeyi gerdikten bir kaç dakika sonra ''Merve bacaklarını hissediyor musun?'' diye sorduğunda cevabım ''evet'' oldu aslında hissettiğim üzerimde gezen minik karınca gezintileriydi :) oysa işlem çoktan başlamış ve neredeyse seni oksijene kavuşturmalarına birkaç dakika kalmış bile.(bunu konuşmaları takip eden 2-3 dakika içinde senin sesini duyduğumda anladım canım oğlum) .O ses işte o ses senin erkeksi nağmelerle sert sert çıkan ağlama sesin halen kulaklarımda çınlayan o ses benim dünyama bizim dünyamıza hoş gelişindi bebeğim..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder